E be İnci E be İnci!

  Toplu taşımada telefon ile konuşmayı sevmem, hatta nefret ederim! (Normal konuşmayı da sevmem, ben kapşonu kafama geçirip, kulaklıkları kulağıma takıp, yoluma bakayımcılardanım, işte bir boş koltuk, hemen zıplarım, iki kişi olsan sen otur, yok valla sen oturlar olacak, hiç gelemem, almayım canım ben.) Zaten benimle bir defa toplu taşımada telefon konuşmana veya konuşmasına denk gelsen, telefonu kapattıktan sonra dersin ki "Bişeyi vardı galiba çocuğun, canı sıkkındı" doğru bildin! Bişeyi var, hem de çok bişeyi var, canı da sıkkın, hem de çok sıkkın! Konuşmayı sevmediğim gibi konuşanı da sevmem! Ama dinlerim. Severim yani dinlemeyi, nasıl diyorsunuz "İyi bir dinleyiciyim." mi? Heh işte öyle. Yani siz öyle hiç bir şey yokmuş gibi, neşeli neşeli canımlı cicimli konuşurken ben kulağımdaki kulaklığın sesini kısaaaar ve sizi dinlerim, affetmem( Aile kavgalarını dinlemem ama, prensip meselesi, kulaklığın sesini köklerim. ) ama konuşmayı sevmem! Çok kalabalık abi! Hele ki İstanbul nüfusunun %80'inin toplu taşıma ile gidip geldiğini düşünürsek(Burada oranı tamamen atıyorum fakat bu kalabalığın da başka türlü bir açıklaması olamaz! Lan arkadaş hiç mi yerinizde durmuyonuz! Hepiniz mi Beylikdüzü'nde oturup Mecidiyeköy'de çalışıyor!) ziyadesi ile kalabalık, yarın yokmuş gibi kalabalık. Adam o kalabalıkta telefonu çalıyor, arayan Buse "Nuri beni seviyor musun?"(Nuri de hiç olmadı be, hayali bile kötü, alıyorsun düğün davetiyesini eline "Nuri ile Buse, en mutlu günümüzde sizleri de aramızda görmekten kramp duyarız(kıvançtır da o ben kramp diyorum çünkü klişe düğün daveti yazılarından yıldım)" Berkan olsun, Berkan ile Buse, valla şahane oldu) "Berkan beni seviyor musun?" diyor. Hatta eminim “Seviyor musun?” da demiyordur, “Sevmiyor musun?” diyordur, doğrudan şartlandırmalı savunma geliştiricili (Psikolojik terimler, nasıl sallıyorsam onun da haddi hesabı yok, ama tüm içtenliğim ile sallıyorum, öyle boş kimseler de değiliz!). Lan adam tutunamıyor ki! Neyine sevecek seni he neyine sevecek cadı karı! Adam akşam olmuş iş yerinde yemiş fırçayı Pınar'dan, yemiş Zekeriya'dan, üstüne yetmemiş gibi Mecidiyeköy'den binmiş metrobüse(artık nasıl binebildiyse, son enerjisini de oradakullandı sanırım) Çağlayan’da telefonu çalıyor, car car car konuşuyorsunuz. Böyle olmaaaz, bakın bu gerçekten böyle olmaz. Metrobüs yuva yıkar. (İki tanıdık kişinin metrobüste yanyana oturma arzusu üzerine de ayrıca sonraki yazılarımda değinicem) Sabah freshliğinde de sormayın, adamın tüm enerjisini emmeyin emdirmeyin! Toplu taşımada konuşmayın dinlerim!

    Eee tüm bunların başlık ile ne alakası var lan! Geldim geldim oradayım, size İnci’yi anlatıcam bugün.

   İnci, General Motor’da çalışıyor, tahminim Levent, Gayrettepe bölgesinde bulunuyor bu iş yeri çünkü kahramanımız Zincirlikuyu’dan metrobüse biniyor. O da herkes gibi oturmak için sıra bekliyor(Metrobüste oturma yöntem ve teknikleri - İki kişi birden oturma becerileri- üzerine de yazacam ileride merak edin) ama bir farkla, o telefonda konuşuyor, birinci metrobüs gitti, konuşuyor, ikincisi geldi, konuşmaya devam ediyor, hurra kapılar açıldı, içerdeyiz, savruluyoruz oradan oraya, ortalık bayram yeri gibi, karnaval alanı gibi, bağrışlar çağrışlar, çığlıklar, biraz daha abartacak olursak çocuklar ağlıyordu anne anne diye, oturuyoruz, arka L şeklindeki kısımdayız, tabi İnci’yi merak ediyorsunuz, o konuşuyor. İnci var, L kısımın kıvrımında(Allah da ayrıca bu yerin belasını verebilir, neden var ki!) biri var, onun yanında biri daha var, sonra ben varım(aynen ben de oturuyorum). İnci konuşuyor, ama nasıl konuşuyor biliyor musunuz? Zincirlikuyu’dan Edirnekapı’ya kadar konuşuyor, dünyanın geri kalanı yokmuş gibi konuşuyor. Tabi ben bu arkadaşta konuşacak potansiyeli gördüğümden kulaklığın sesini Mecidiyeköy'de kıstım, dinlemedeyim. 

  

  İnci’yi betimlemiycem; anlatacaklarımdan ve bıcı bıcı konuşmasından siz betimlersiniz. İnci tipik bir ofis çalışanı, bir kız grubu var işte işyerinde, beraber yemeğe çıkıyorlar, yemek fotoğrafları falön paylaşıyor(Neyse ki bu furya bitti bitecek İnstagram’da, ayak bacak fotoları da eskiye nazaran azaldı, bi selfie var şimdilerde ama selfie asla bitmez!), sonra bir de Gökhan var, canım Gökhan’ım(Gökhan'ı tanıdığım sanılmasın, adamı gıyabında tanıyorum), aynen tahmin ettiğiniz gibi Gökhan İnci’den hoşlanıyor, aynı yerde çalışıyorlar, hep İnci ile konuşmak için bahaneler kolluyor falön. Gel zaman git zaman, o gün Gökhan İnci’ye öğlen yemeğini dışarıda beraber başbaşa yemeyi teklif ediyor, işte İnci "Kızlara söz verdim yeaaa, onlarla çıkıcaz" filanlar, "Yarın da başka bir arkadaşım gelecek onunla yiyeceğiz"ler falönler(Gökhan’ın yerinde olmayı inanın istemezsiniz o an. Gökhan için artık kafasının içinde Cengiz Kurtoğlu, Müslüm Gürses çalmaya başlar, gıy gıy kemanlar, yüreğinin kesik kesik burulmaları, acıdan yüzün ekşimesi, kendine kızmalar, karnının aç olması, peki ben yemeğe kiminle çıkıcamlar, sosisli üzerine bir de goralı patlatırımlar- Kahramanımız buradan sonra kendini yemeğe veriyor-) Gökhan 1-2sn’ye öylece kalır ve "Hmm aumm peki" gider, artık istifa mı eder, öğlen yemeği iki tek atıp gelip şirketi birbirine katmayı mı planlar bilemem. “Ay çok salaktı yhaaa” diye devam ediyor İnci telefonda, bir sonraki durak Bayrampaşa, ben giriyorum sahneye. Kulaklığı kulağımdan çıkartıp, iki yanımdakinden öne doğru usulca eğilip, “İnci yağğ!” dedim hafifçe gülümseyerek. İnci telefonu eli ile kapatır gibi yapıp yüzüme alık alık “Ulan ben bunu bir yerden tanıyorum ama nereden? Sonuçta benim adımı biliyor, kesin tanımam gerek” der gibi gülümseyerek baktı. Dedim “Beni tanıyormuş gibi bakma. Sen değil bennnn seni tanıyorum bennnn, (buranın sonuna benn Yaşar usta gelirdi ama hikayemiz ile ilintili değil) şurda(General Motor) çalışıyorsun, şu şu işleri yapıyorsun, orda şunlar şunlar şunlar var, onlarla aralara çıkıyorsunuz, Gökhan var(hiç mi acımıyorsun lan çocuğa diye bakarak), öğlen yemeği yok!”. Metrobüs arka taraf olarak güldük, İnci inmek için düğmeye bastı. Bir sonraki durak Zeytinburnu. Gerçek inmesi gereken durak mıydı(sanmıyorum, o çizgide biri Zeytinburnu’nda oturamaz, barındırmazlar onu o çevrede) yoksa bunu mu kaldıramamıştı bilmiyordum. Bildiğim İnci ve İnci gibilere iyi, güzel bir ders ve ev ödevi vermiştim. Öğretmendim sonuçta, atanamasam da bişeyler öğretecektim.

Az konuşun, çok sevin. Bu ne biçim öğüt lan! Tekrar deniyim dur: Detaya girmeden konuşun, özütü verin ve çok sevin. Öğüt gibi öğüt oldu.

Şimdi Leyla The Band'den Aşk Bitti diyelim

https://www.youtube.com/watch?v=9qbH3v_xA44