Baba Ben Eşşek Oldum

Dikkat! Birazdan okuyacaklarınız karşısında gözyaşlarınıza hakim olamayabilirsiniz. Hamile ve emziren annelerin okumamalarını tavsiye ederim. 

Telefonum çaldı. "Nerdesin?" dedi karşıdaki ses. Arayan babamdı. "Son duraktayım, otobüste oturuyor, kalkmasını bekliyorum baba; sen nerdesin?" dedim. "Şirinevler'deyim, 5dk'ya ordayım" dedi. Hemen yan  koltuğu rezerve edeyim ki baba oğul ağız tadı ile yolculuk edelim, evimize gidelim. Oturmaya yeltenip soran olursa "Arkadaşım gelecek." derim. Sorgu başlıyor; "Babam mı gelecek" deseydim diye geçirdim içimden, ama sonra onlar da içlerinden "Yuh ulan koca adam babası ile seyehat ediyor" derler diye sorgularken babam geldi. Yanım boştu, zaten kimse de oturmaya yeltenmemişti. Genelde bu böyle olur, tüm otobüs dolana kadar benim yanım hep boş kalır çünkü bende öyle bir tip var. Misal ben bir ATM'nin kuyruğuna gireyim, benden sonra sıraya kimse girmez, öyle kalakalırım hep. Dallandırmayalım; babam geldi, akbili dokundurdu, "Yetersiz bakiye!". Babam o saniye beni gördü, bana 1dk yaptı ve koşarak akbil doldurma yerine gitti, otobüsün kalkmasına 3dk var! O an başımdan aşağı kaynar sular döküldü. Şimdi aranızdan "Pislik herif sende varsa bassaydın ya adamın yerine" diye geçirebilirsiniz. Doğru haklısınız ama babam "1dk işareti" yaparak koştu. "Sen sakin ol, her şey benim kontolüm altında" mesajını verdi bana ve koştu. Babam koşuyordu. 56 yaşında koca adam, evde torun sevip onunla oyalanacak adam neymiş akbili bitmiş akbil doldurmaya koşuyordu. Hayatımı gözden geçirdim. Tüm hayatımı ama! Taaaa babamın dizinde otururken aldığım o ilk adamakıllı öğüte kadar gittim: "Oğlum oku, oku benim gibi eşşek olma!". 

Lan ben okudum? Okudum dünyayı gezdim geldim? İngilizcem de şıkır şıkır? İş çıkışı babamla birlikte aynı otobüste eve dönüyoruz. Ama bir yanlışlık var aga! Nasıl oluyordu tüm bunlar? Acaba okumakla olmuyor muydu? Sadece okumakla? Du bakalım çözücez! Çözeriz elbet.

Babam geldi, akbili neyim doldurmuş, otobüsü de kaçırmadı, geldi. Geldi oturdu yanıma. Hala heyecanlıydı...

Babama baktım. "Baba ya" dedim "Ben eşşek oldum galiba.". Sanki onun yokluğunda kafamdan geçirdiklerimin hepsini biliyormuş gibi gülümsedi. Niye demedi. Anladı. Döndü ve bana dedi ki "S*ktir et, en azından gülmeyi bilen bir eşşek." dedi. Sarılıp ağlaştık. Canım babam(Burda hepinizin ağlaması gerek)

Şimdi ben bir oğul yetiştiriyorum; herşeyden önce bir tek dileğim, tek temennim, en b*oktan, en "ulan bu ne biçim şey yine mi beni buluyor" denilen durumlardan kendine bir mizah unsuru bulup o dramı komediye çevirip yüzüne gülücük kondurması olacaktır. Tabi herşeyin başı sağlık.

Tekrar etmekte fayda görüyorum: Benim babamdan öğrendiğim en güzel şey gülmek. Gülerken yüzünün alacağı şekili düşünmeden gülmek, dişlerini kapamadan, "Röhaha" diyebilmek.

Son olarak eski bir Türk atasözü: "Yaşamış eşek insan gibidir." bu da dursun böyle bir yerde.

Beni okudunuz; teşekkürler.